Awaria Souk Al-Manakh

z Cleveland Fed

— ten post autorstwa Ben R. Craig, Doradca Ekonomiczno-Polityczny​

Od 1978 do 1981 roku, dwa rynki akcji Kuwejtu, jeden konserwatywnie regulowany rynek „oficjalny”, a drugi nieregulowany suk al-Manakh, eksplodowały rozmiarami, osiągając punkt, w którym ilość kapitału będącego w aktywnym obrocie przekroczyła wartość każdego innego kraju w świat z wyjątkiem Stanów Zjednoczonych i Japonii. Rok później system załamał się w jednej chwili, powodując ogromne realne straty dla gospodarki i zamęt finansowy trwający prawie dekadę.

Ten komentarz analizuje pojawienie się suku, prostej innowacji finansowej, która rozwinęła się, aby rozwiązać szybko rosnące zapotrzebowanie na płynność i kredyt, oraz herkulesowe wysiłki na rzecz rozwiązania zawiłych problemów wynikających z upadku. Dwie lekcje z kryzysu w Kuwejcie są takie, że trudno jest oddzielić sektor bankowy od nieuregulowanych sektorów finansowych oraz że regulatorzy potrzebują szczegółowych danych na temat transakcji przeprowadzanych we wszystkich instytucjach finansowych, aby uzyskać zrozumienie całej sieci, którą muszą posiadać, aby utrzymać stabilność finansową. Gdyby urzędnicy kuwejccy mieli dane o transakcjach na temat transakcji dokonywanych zarówno na regulowanych, jak i nieregulowanych rynkach akcji, kryzys kuwejcki i jego następstwa mogłyby nie być tak poważne.

W 1980 Kuwejt był centrum finansowym Zatoki Arabskiej. W tym czasie inne centra, takie jak Arabia Saudyjska, z giełdą maklerską, i Bahrajn (który był rynkiem satelitarnym Kuwejtu) nie były tak wyrafinowanymi centrami handlowymi, jak Kuwejt. Kuwejt miał więcej obrotów i więcej akcji na swoich rynkach niż jakikolwiek inny kraj Zatoki Perskiej (Darwiche, 1986). Sektor bankowy był silny, z 10 dużymi bankami, które były regulowane przez agencje stosujące nowoczesne (jak na owe czasy) praktyki ostrożnościowe (Al-Yahya, 1993). Giełda w Kuwejcie, Boursa, powstała w 1977 roku na podstawie wniosków wyciągniętych z gwałtownego wzrostu i spadku cen akcji w handlu pozagiełdowym w ciągu ostatnich dwóch lat. Regulacja giełdy opierała się na nowoczesnych (jak na standardy lat 1980.) zasadach ostrożności finansowej i zdrowego rozsądku.

Jednak obok formalnego sektora bankowego i giełdy istniał mniej regulowany rynek, Souk al-Manakh, [1] gdzie nowe i innowacyjne akcje, które nie były przedmiotem obrotu na giełdzie Boursa, mogły być przedmiotem obrotu w klimatyzowanym garaż, który został zbudowany na starym targu wielbłądów. Regulatorzy dołożyli ostrożnych starań, aby sektor bankowy nie był zbytnio narażony na ryzykowne innowacje finansowe giełdy Souk al-Manakh, na przykład zakazując bankom udzielania pożyczek na zakup akcji. Zarówno giełda Boursa, jak i suk al-Manakh nie były przedmiotem rzadkiego handlu: ilość kapitału aktywnie obracanego na tych rynkach w tym okresie wysokich cen ropy była trzecią co do wielkości na świecie, po Stanach Zjednoczonych i Japonii, przewyższając nawet kapitał sprzedawany na rynkach londyńskich. [2]

Jednak w sierpniu 1982 załamała się cała struktura finansowa. Upadek był tak poważny, że prawie każdy liczący się uczestnik sektora finansowego odniósł cios i tak szybko, że większość uczestników nie była pewna, czy są wypłacalni, a jeśli tak, to co posiadają. We wrześniu 1982 r. władze finansowe nakazały przekazanie mu wszystkich długów zaciągniętych w związku z transakcjami handlowymi w Souk al-Manakh, aby organy regulacyjne mogły uporządkować długi; w ten sposób określili kwotę bezwartościowych zobowiązań na łączną kwotę 93 miliardów dolarów (w dolarach amerykańskich z 1982 r.), co stanowi równowartość 90,000 14,000 dolarów (USA) na każdego Kuwejta – kobietę, mężczyznę lub dziecko. Dla porównania, roczny dochód Amerykanów na głowę w tym czasie wynosił około XNUMX XNUMX USD. Chaos upadku trwał przez wiele miesięcy, a niektóre spory, które powstały w związku z dystrybucją tego, co można było odzyskać ze strat, wciąż trwały, gdy Kuwejt został zaatakowany przez Irak osiem lat później.

W końcu wszystkie banki w Kuwejcie poza jednym były technicznie niewypłacalne (ONZ, 1989). Reputacja giełdy Boursa została tak zrujnowana przez utratę wartości jej akcji, że rząd zdecydował się wskrzesić giełdę w zupełnie nowym budynku i pod nową nazwą kilka lat później, a innowacyjny Souk al-Manakh został całkowicie zamknięty. Cały region Zatoki Perskiej popadł w recesję. [3]

Posługując się przykładem kuwejckiego doświadczenia, pokazuję, jak upadki mogą rozwijać się z przerażającą szybkością, z konsekwencjami, które trwają przez dziesięciolecia w nowoczesnych gospodarkach o wyrafinowanych strukturach finansowych. Twierdzę, że aby zarządzać takimi katastrofami i pomagać im zapobiegać, dane finansowe muszą być gromadzone na poziomie szczegółowości każdej transakcji od wszystkich instytucji finansowych, zarówno w tradycyjnym sektorze finansowym, jak i w sektorach cienia – czyli w sektorach, które działają z niewielkim lub brak regulacji, chociaż pełnią niektóre funkcje tych, które są regulowane. Takie gromadzenie danych pomogłoby zapobiec kryzysowi kuwejckiemu, obnażając ogrom potencjalnych problemów finansowych sektora nieuregulowanego i jego powiązania zarówno z sektorem bankowym, jak i giełdą. Ułatwiłoby to również odbudowę kraju po krachu na giełdzie, ponieważ ułatwiłoby sprawiedliwą dystrybucję pozostałych aktywów po upadku, tak aby mógł nastąpić wzrost.

Przed Upadkiem

Souk al-Manakh rozpoczął się zasadniczo w 1978 roku, kiedy handlowcy spotykali się nieformalnie, aby handlować akcjami, które nie były objęte ścisłymi wymogami regulacyjnymi oficjalnej giełdy Kuwejtu, Boursa. Do 1981 r. na suku handlowano prawie 40 akcjami firm z krajów spoza Zatoki Kuwejckiej.

Władze zezwoliły na utworzenie i funkcjonowanie Souk al-Manakh przy niewielkich uregulowaniach, ponieważ postrzegały go jako miejsce, w którym innowacje gospodarcze mogą wystąpić w sposób oddzielony od reszty sektora finansowego. [4] Mieli nadzieję, że suk może sfinansować spekulacyjne i innowacyjne projekty, które przyciągną inwestycje z całego regionu Zatoki Perskiej.

Zarówno giełda Boursa, jak i sektor bankowy były mocno regulowane po krachu na giełdzie w Kuwejcie w 1977 r., a Ministerstwo Handlu i Przemysłu uznało, że konserwatywny charakter regulacji może stłumić innowacje. Ministerstwo zezwoliło na działanie Souk al-Manakh, ale wprowadziło zasady mające na celu zapobieganie wszelkim interakcjom między nieregulowaną giełdą a sektorami regulowanymi. Na przykład bankom surowo zabroniono handlować na suku lub pożyczać w celu zakupu jego akcji, a emisje na giełdzie Boursa nie miały konkurować z akcjami emitowanymi na suku. Nowe kwestie na formalnej giełdzie zostały dokładnie zweryfikowane, a firmy były zobowiązane do dostarczania publicznych informacji o źródłach przychodów, modelu biznesowym i strukturze kapitałowej. Nieregulowany suk mógł handlować tylko akcjami, które dokapitalizowały firmy offshore, a nie firmy krajowe. Ani formalny sektor finansowy, ani firmy na giełdzie Boursa nie mogły pożyczać ani zapewniać finansowania sukowi. W ten sposób Kuwejtczycy mieli nadzieję na czerpanie korzyści z innowacyjnego sektora finansowego, jednocześnie izolując konserwatywne sektory finansowe od wszelkich zagrożeń wprowadzonych na suku.

W połowie 1982 r. suk rozrósł się tak szybko, że ewoluowały nowe technologie handlowe, aby zaspokoić jego potrzeby w zakresie płynności i finansowania. Ponieważ sektorowi bankowemu zabroniono udzielania kredytów na transakcje na suku, potrzebny był system ułatwiający wymianę przyszłych dostaw kapitału, którego cena rosła tak szybko. W odpowiedzi handlowcy opracowali metodę postdatowania czeków. Wiele z transakcji to kontrakty terminowe.

Rysunki 1a i 1b przedstawiają hipotetyczny przykład, który może powstać, gdy inwestorzy wykorzystują postdatowane czeki, aby zapłacić za przyszłą dostawę akcji, gdy oczekuje się, że ceny wzrosną. Przykład zwraca uwagę na kilka obserwacji, które w tamtym czasie były istotne dla rynków w Kuwejcie. Po pierwsze, czek postdatowany jest formą kredytu iw tym przypadku jest zabezpieczony przyszłą dostawą towaru. Jeżeli oczekiwana wartość akcji spada, wzrasta prawdopodobieństwo niewykonania zobowiązania, ponieważ spadła wartość zabezpieczenia. Po drugie, chociaż postdatowany czek jest ekspozycją kredytową wobec przedsiębiorcy, który go akceptuje, trudniej jest ocenić ryzyko kredytowe. Jest to ekspozycja na handlowca, który mógł również wystawić postdatowane czeki i dlatego jest narażony na innych handlowców, którzy z kolei są narażeni na innych handlowców i tak dalej. W przeciwieństwie do zwykłej pożyczki, którą bank może udzielić firmie, postdatowane czeki są „przekazywane” przez handlowca, który wystawia postdatowany czek na podstawie postdatowanego czeku, który został mu przekazany. Po trzecie, postdatowany czek to nie tylko forma kredytu, to forma płynności. Handlowiec posiadający postdatowany czek jako aktywa może użyć tego samego czeku, aby dokonać nowego zakupu przyszłej dostawy zapasów lub, alternatywnie, wystawić nowy postdatowany czek w oparciu o jego aktywa. Czeki postdatowane są wykorzystywane w tych transakcjach jako gotówka. Wreszcie, ponieważ te postdatowane czeki są wystawiane na miejscu przez jednego tradera drugiemu, ekspansja kredytu, płynności i złożoności nastąpiła niezwykle szybko.

Czeki postdatowane były jak weksle, ponieważ można je było przekazać osobie trzeciej z dyskontem, ale różniły się tym, że weksel jest pośrednikiem banku. Ponieważ suk został wypchnięty z sektora regulowanego, postdatowane czeki były umowami dwustronnymi zawartymi tylko między dwiema stronami, a zabezpieczeniem była tylko przyszła dostawa akcji. Ponieważ nie było banku pośredniczącego, nie istniała instytucja pełniąca zwykłe funkcje bankowe polegające na monitorowaniu wartości zabezpieczenia i śledzeniu czeków przechodzących przez jej biura. Dwustronny charakter postdatowanego czeku pozbył się również innych pośredników, takich jak giełda lub izba rozliczeniowa, którzy mogli również zapewnić kompensowanie ekspozycji, nałożyć wymogi dotyczące wczesnego depozytu zabezpieczającego i mogli śledzić wybuchową kwotę ryzyka na rynku .

Aby przejść do szczegółów przykładu, po czwartej transakcji, Trader 1 i Trader 2 wychodzą na prowadzenie niezależnie od tego, czy cena kapitału własnego wzrośnie, czy spadnie, ponieważ oprócz anulowania postdatowanych czeków, Trader 1 ma 15 USD w gotówce, a Trader 2 ma 10 USD gotówka (rysunek 1c). Dopóki postdatowane czeki nie są opóźnione (jak w przypadku, gdy Trader 1 po prostu zwraca oryginalny postdatowany czek, a Trader 2 przekazuje postdatowany czek Tradera 3 Traderowi 4), ani Trader 1, ani Trader 2 nie ponoszą żadnego ryzyka. Trader 3 i Trader 4 ponoszą jednak ryzyko: jeśli ceny nie wzrosną powyżej 25 USD, Trader 3 będzie miał kapitał o wartości mniejszej niż postdatowany czek, który mógłby zostać spieniężony. Ponadto Trader 4 ponosi ryzyko niewywiązania się z postdatowanego czeku na 30 USD. [5]

Nawet na poziomie pojedynczej transakcji, ten przykład ma pewne komplikacje, chociaż nie jest to coś, z czym prawo umów nie może sobie poradzić. Załóżmy na przykład, że akcje nie rosną tak szybko, jak oczekiwano, ani nie spadają w przyszłym terminie. Jeśli w pierwszej transakcji Trader 2 nie dostarczy gotówki w przyszłości do dostawy, to jest w stanie niewykonania zobowiązania i można sobie wyobrazić standardową procedurę niewypłacalności, w której Trader 1 podąża za aktywami Tradera 2, w tym dostawą towar. Jeśli wartość akcji jest mniejsza niż wcześniej sądzono, wówczas sądy zadecydują, które z aktywów Tradera 2 mogą zostać objęte przez Tradera 1. Jeśli trader nie może zapewnić wystarczającej ilości aktywów na pokrycie długu, wówczas wobec Tradera można zastosować standardowe procedury upadłościowe aktywa 2. Taki scenariusz handlowy jest nadal skomplikowany i często giełdy kontraktów terminowych stosują formalne wymogi dotyczące depozytu zabezpieczającego, aby zapobiec dużym stratom wynikającym z bankructwa. Rzeczywiście, suk rozwinął system, w którym postdatowany czek mógł być prezentowany wcześnie z dyskontem, aby złagodzić problemy związane z forward default na spadającym rynku.

Jednak na poziomie systemu sytuacja staje się ogromnie bardziej złożona. Chociaż postdatowane czeki mogły być kontrasygnowane i przekazane innym handlowcom (praktyka, która stwarza własne komplikacje), często postdatowane czeki były przechowywane przez ich pierwotnego odbiorcę, który wystawił nowy czek. W tym przypadku na rysunku pokazano bilans tylko dla tych czterech transakcji. Jeśli Trader 3 nie wywiąże się z sytuacji na spadającym rynku akcji, niewypłacalność może wywołać inne niewypłacalność, a ustalenie, kto komu jest winien, byłoby bardzo trudne.

Cała sieć systemu ma większe znaczenie niż suma jego dwustronnych transakcji. Trader 3 i Trader 4 nigdy nie są bezpośrednio połączeni poprzez transakcję, a mimo to są narażeni na wzajemne ryzyko. Ryzyko suku było na poziomie sieci systemowej wynikającej ze wszystkich transakcji, a nie tylko z dużej liczby handlowców prowadzących niebezpieczne transakcje. Na tym poziomie systemowym sieć Souk została zbudowana z wielu tysięcy takich połączonych transakcji. Nawet gdyby wszystkie dane o transakcjach były dostępne dla władz Kuwejtu (a nie były), obliczenie zdolności kredytowej systemu i ilości utworzonej płynności byłoby bardzo skomplikowane.

W czasie upadku [6]

Przez całe lato 1982 r. większość traderów była świadoma, że ​​wszystkie rynki finansowe Kuwejtu czekają na korektę. Ceny ropy spadły wiosną tego roku, a wraz ze spadkiem ropy spadły również ceny na giełdzie Boursa i suku. Akcje na suku wciąż były jednak postrzegane jako przewartościowane, ponieważ ich ceny wzrosły o ponad 200 procent w latach 1980-1981, a do czasu, gdy handel na rynku ustał na święta po poście w Ramadanie, panował ogólny konsensus, że przewartościowane akcje będą spadek ceny do bardziej rozsądnej wartości. Zarówno organy regulacyjne, jak i handlowcy byli zaniepokojeni wartością postdatowanych czeków Souk. To, co nie było powszechnie znane, dotyczyło nadmiernego narażenia prawie wszystkich traderów na ryzyko spadku wartości postdatowanych czeków, biorąc pod uwagę fakt, że ich zabezpieczenia były dzielone, a ich wartość spadała.

Przyczyna krachu nastąpiła po tym, jak kilku handlowców przedstawiło zadłużonym handlowcom zdyskontowane postdatowane czeki za gotówkę, której nie można było spłacić, a władze ogłosiły, że nie będzie żadnego wsparcia rządowego dla postdatowanych czeków Souk al-Manakh. Czeki zostały zaprezentowane 20 sierpnia, a władze wydały oświadczenie 23 sierpnia. Jeden z handlowców wspomina przebieg krachu, odnosząc się zarówno do giełdy Boursa, jak i suku: „Jego upadek był tak nieciągły, że nie można go nazwać krachem. Po prostu nie było ofert”. [7] Szybkość zniknięcia rynku jest najbardziej przerażającą lekcją z Souk al-Manakh. Błyskawiczny krach zaskoczył zarówno władze, jak i uczestników rynku. Wielu rozumiało, że rynek wymaga korekty, ale czekali na więcej informacji, aby optymalnie rozwikłać swoje pozycje – strategia, która okazała się bezużyteczna. Kiedy nadszedł krach, nie było nowych informacji i nie było czasu na reakcję, ponieważ nagle nie było żadnych transakcji.

Zapisy dotyczące kryzysu są nieco rzadsze jak na współczesny kryzys, a relacje czasami różnią się w szczegółach. Oś czasu w tabeli 1 przedstawia moje najlepsze wysiłki w pogodzeniu różnych relacji świadków.

a. Al-Yahya (1993), s. 32.

b. Al-Yahya (1993), s. 33, relacjonuje wyzwalacz ze strony tradera, który próbuje wyprzedzić oczekiwany krach, przedstawiając swoje postdatowane czeki przed końcem Ramadanu. Jednak czas, w którym miało to miejsce, nie zgadza się ze wszystkimi innymi relacjami z katastrofy. Zobacz przypis 9 w tekście. Babington (1983) jest jedynym sprawozdaniem, jakie znalazłem, które datuje wydarzenia i jest generalnie spójne ze wszystkimi innymi relacjami.

C. Śledzę sekwencję wydarzeń w Babington (1983), s. 77 – 78.

D. Epstein (1983), s. 17-19.

mi. Elimam, Girgis i Kotob (1997), s. 89 – 106, tabela 1.

F. Organizacja Narodów Zjednoczonych (1989), s. 12.

Źródła: Daty z Darwiche (1986) oraz Pomeranz i Haqiqi (1985). Dodałem też przypisy do konkretnych dat lub wydarzeń.

Odpowiedź na awarię

Szeroki zakres normalnych środków bezpieczeństwa może być nieistotny, jeśli upadek jest dalekosiężny i wystarczająco nagły. Na przykład obecność prostego wymogu depozytu zabezpieczającego w czasie krachu w Souk al-Manakh nie mogła temu zapobiec, ponieważ natychmiastowy brak rynku, na którym można by spieniężyć pozycje krótkie, oznaczał, że wymóg depozytu zabezpieczającego byłby nieskuteczny .

Pod pewnymi względami reakcja Ministerstwa Handlu i Przemysłu na szok (wymienionych w tabeli 1), a także innych organów nadzoru finansowego w Kuwejcie, była wzorem możliwej reakcji nowoczesnego regulatora. Reakcją na początkowe wahania cen rynkowych na suku było ogłoszenie, że rząd kuwejcki nie uratuje rynków, aby zapobiec rozszerzeniu się ryzyka związanego z zachętami do pokusy nadużycia. W piątek przed zakończeniem handlu sukiem 23 sierpnia wszystkie ministerstwa w rządzie wydały wspólną uchwałę. Wśród oświadczeń, że rynki są nadal „silne i nienaruszone”, ministerstwa utworzyły również komisję ds. offsetu w celu przeglądu roszczeń i rozliczeń posiadaczy niewykonanych czeków oraz ustalenia nowych sald. Celem reakcji w tym momencie było uspokojenie rynków przy jednoczesnym stworzeniu mechanizmu zapewniającego, że zarówno Boursa, jak i suk miały odpowiednią płynność do funkcjonowania. Wszystkie zaległe postdatowane czeki musiały zostać przedłożone nowo utworzonej komisji do 1 listopada 1982 r. w celu dokonania pewnego rodzaju ugody, w przeciwnym razie zostałyby unieważnione i nie podlegały wykupowi przez kontrahenta.

Dopiero w listopadzie, kiedy przekazano kontrole – 10 tygodni po katastrofie – władze zdały sobie sprawę z ogromu katastrofy. Było jasne, że przy niesfinansowanych długach przekraczających pięciokrotność PKB Kuwejtu i więcej niż niespłacony dług wszystkich krajów wobec MFW w 1981 r., kryzysu nie da się rozwiązać prostymi ratami od kuwejckiego rządu lub agencji międzynarodowych. W tym czasie wszyscy dilerzy zostali umieszczeni w areszcie domowym i nie mogli opuszczać kraju. Ta akcja była prawdopodobnie nie tyle represyjna, co próba utrzymania wszystkich istotnych informacji dostępnych. [8]

Co więcej, pomimo wysiłków Ministerstwa Handlu i Przemysłu, by odizolować giełdę Boursa i banki komercyjne od innowacyjnego suku, złożoność roszczeń i roszczeń wzajemnych uczestników mocno zaangażowała banki w krach. Banki były pośrednio narażone na ryzyko związane z sukiem przez ekspozycje swoich kredytobiorców: wielu najważniejszych kredytobiorców banków miało pisemne czeki z dostawą w suku, a w wyniku krachu ci ważni klienci banków nie byli teraz w stanie spłacają spłaty kredytu w banku, dopóki ich aktywa i pasywa nie zostaną uporządkowane. Ostatecznie tylko jeden bank w solidnym systemie bankowości komercyjnej Kuwejtu był wypłacalny. Wszystkie pozostałe banki musiały zostać uratowane. Pod koniec 1983 roku Bank Centralny Kuwejtu zdeponował prawie 200 milionów KD w upadłych bankach, około 30 procent kapitału banków.

Podobnie Boursa miała swój własny krach z towarzyszącymi jej bankructwami. Wykres 2 pokazuje ceny akcji i chociaż spadek cen nie wydaje się zły – wysokie ceny z lat 1981-1982 są prawie zrównane z cenami z 1983 roku – liczba ta znacznie zaniża krach na giełdzie Boursa, ponieważ ponad połowa wolumenu akcji w obrocie Boursa w 1983 roku została kupiona przez rząd kuwejcki w celu stopniowego spadku ceny. W 1984 r., kiedy program został przerwany, średnia roczna cena spadła do mniej niż 50 procent wartości z 1982 r. Co więcej, rysunek 3 pokazuje, jak katastrofalny był krach dla giełdy Boursa. Od aktywnie obracanego i silnego rynku w 1982 roku przed krachem, formalna giełda zasadniczo przestała aktywnie handlować akcjami. Ponad połowa z 480 milionów KD o wartości sprzedanej w 1983 r. to zakupy rządowe w wysokości 270 milionów KD. Kiedy te środki zostały zniesione w 1984 r., wartość akcji będących w obrocie wynosiła 8 procent wartości sprzed trzech lat.

Różne gałęzie rządu kuwejckiego, czasami we współpracy z Kuwejcką Izbą Przemysłowo-Handlową, od 20 września 1982 r. uchwaliły szereg mocnych ustaw i rezolucji, aby uporać się z kryzysem. Większość ustaw, bo dotyczyła tylko jednego elementu kryzysu, była nieskuteczna. W kwietniu 1983 r. utworzono Korporację Rozrachunków Spółek Forward Share Transactions (Korporację) w celu opracowania wszechstronnej i akceptowalnej dystrybucji wielu roszczeń i roszczeń wzajemnych do aktywów w całej gospodarce. Obejmowały one nie tylko roszczenia między dealerami zarówno w Souk al-Manakh, jak i Boursa, ale także w systemie bankowości komercyjnej i wśród wielu firm w całym regionie.

Korporacja zdecydowała się na zastosowanie rozwiązania matematycznego programowania liniowego (LP), które wymagało szczegółowych danych od wszystkich traderów. [9] Sformalizowano zasady „sprawiedliwego” podziału końcowego, który został zrealizowany za pomocą programu liniowego. Na przykład zasada, zgodnie z którą aktywa strony nie wywiązującej się ze zobowiązania należy podzielić między strony, które nie wywiązują się ze zobowiązania, w sposób proporcjonalny do ich pierwotnego stanu oraz zasada, że ​​straty interesariuszy są ograniczone do ich pierwotnego udziału w systemie, stały się ograniczeniami w problem optymalizacji.

Rozwiązanie problemu sprawiedliwego podziału aktywów zajęło korporacji i trzech inżynierów finansowych do sierpnia 1985 roku. Większość posiadaczy ogromnego długu otrzymała rekompensatę dopiero we wrześniu, ponad trzy lata po upadku. [10] Nawet siedem lat po kryzysie plątanina finansowa wciąż była bałaganem. Pod koniec 1989 r., na rok przed inwazją Iraku, wszystkie banki w Kuwejcie, z wyjątkiem jednego, nadal znajdowały się pod kontrolą rządu, a ponad jedna czwarta zobowiązań wynikających z krachu wciąż nie została rozwiązana. Przez osiem lat po upadku nie przeprowadzono korzystnych potencjalnych inwestycji i transakcji, ponieważ nie rozwiązano kwestii własności aktywów, które mogły być przedmiotem obrotu lub użyte jako zabezpieczenie.

Upadek suku i informacje prawne

Upadki oparte na innowacjach finansowych powtarzają się w historii. Innowacje często pojawiają się w celu finansowania szybkich zmian, gdzie, przynajmniej w tym czasie, są powszechnie postrzegane jako przynoszące ogromne korzyści w zapewnianiu potrzebnej płynności, które przewyższają potencjalne koszty innowacji dla stabilności finansowej. Większość uczestników rynków w Kuwejcie nie była ani oszustami, ani głupimi. Zdawali sobie sprawę, że postdatowane czeki, z których korzystali, niosą ze sobą potencjalną niestabilność finansową, i mieli nadzieję, że ich prowizoryczny system płynności zostanie zastąpiony czymś bezpieczniejszym. [11]To, czego władze Kuwejtu nie przewidziały, to natychmiastowy upadek zarówno sektorów nieregulowanych, jak i regulowanych oraz dotkliwość jego konsekwencji.

Katastrofa w Souk al-Manakh podkreśla znaczenie dla organów regulacyjnych szczegółowych informacji od wszystkich uczestników, zarówno w tradycyjnym, jak i innowacyjnym sektorze finansowym. Ten kryzys finansowy, podobnie jak wiele innych kryzysów, czerpał swą niszczycielską siłę z indywidualnych powiązań dealerów i inwestorów. Szczegółowe dane pomogłyby zarówno przed, jak i po katastrofie, a brak takich danych znacznie spotęgował szkody.

Krach podkreśla również trudność (jeśli nie niemożność) odizolowania nieregulowanego sektora finansowego od sektora regulowanego. Brak regulacji może sprzyjać innowacjom. Jednak innowacje mogą być kontynuowane, dostarczając władzom szczegółowe informacje o tym, jak nowy sektor jest powiązany z sektorem konwencjonalnym.

Dane dwustronne zaalarmowałyby władze o ogromnym rozmiarze ekspozycji na suku i że bardziej tradycyjne banki Boursa i banki komercyjne nie były ani odizolowane od suku, ani też ekspozycja nie była trywialna. To właśnie brak danych uniemożliwił również władzom Kuwejtu dostrzeżenie ryzyka niestabilności finansowej systemu.

Bezpośrednio po kryzysie władze przez kilka miesięcy prowadziły politykę, która była nieskuteczna, ponieważ nie zdawały sobie sprawy ze skali kryzysu i jego wszechobecności w całym systemie finansowym. Po wypróbowaniu kilku podejść do dystrybucji aktywów niewypłacalnych dealerów i firm wśród wciąż wypłacalnych, co nie powiodło się, regulatorzy w końcu zwrócili się do wiedzy traderów na temat większości dwustronnych ekspozycji w gospodarce. Następnie dane musiały zostać zebrane i wprowadzone do formatu, który można wykorzystać do obliczenia akceptowalnego rozwiązania.

Kuwejt stosował w walce z kryzysem politykę, do której współczesna władza zachodnia nie ma dostępu. Zamiast umieszczać wszystkich dealerów w areszcie domowym, tak jak zrobił to Kuwejt, rozwiązanie kryzysu w zachodniej demokracji musi polegać na szybkiej wiedzy o tym, którzy dealerzy i instytucje mają kluczowe znaczenie dla rozwiązania i które dane mogą być ważne w złożonej realokacji, która przywraca strukturę finansową na nogach. Organy regulacyjne w Kuwejcie nie były związane tradycjami angielskiego prawa zwyczajowego, które ściśle regulują udzielanie informacji, a mimo to nawet ich rozliczenie realokacji było niepełne siedem lat później, opóźniając powrót do normalności w strukturze finansowej. W zachodniej demokracji pełne dane dotyczące historii i struktury zobowiązań finansowych mogłyby być przechowywane w organie regulacyjnym, aby zapobiec upadkowi, gdyby dane przechowywane w sektorze prywatnym zostały przypadkowo lub celowo zniszczone. Dobre dane mogą być warunkiem prowadzenia działalności w innowacyjnym krajowym sektorze finansowym, aby w przypadku korekt rynkowych lub kryzysów uniknąć opóźnień wynikających z ekstradycji danych od podmiotów zagranicznych.

Wnioski

Żyjemy w ekscytującym okresie innowacji finansowych, kiedy ogromne rynki nowych instrumentów pochodnych, nowe rynki zabezpieczeń, a nawet nowe kryptowaluty są wymyślane z taką częstotliwością, że często nie trafiają one nawet na pierwsze strony wiadomości finansowych. Oczywiste jest, że istnieje potencjał korzyści w zakresie dobrobytu dzięki nowym technologiom i że skuteczne regulowanie tych technologii wymaga delikatnej równowagi, aby nie hamować ich rozwoju, a jednocześnie chronić gospodarkę przed możliwymi niestabilnościami finansowymi, które mogą z nich wynikać.

W utrzymaniu tej równowagi kluczowe znaczenie mają dobre dane. Regulatorzy stabilności finansowej we wszystkich zachodnich demokracjach poczynili w tym zakresie istotne postępy. Nowe wymogi informacyjne w Stanach Zjednoczonych sprawiają, że jest mało prawdopodobne, aby jakiekolwiek przyszłe załamanie na rynku CDS spotkało się z ignorancją na temat całkowitej wielkości pozycji netto, z którą zmierzyli się regulatorzy finansowi podczas kryzysu w 2008 roku. Władze finansowe zarówno Europejskiego Banku Centralnego, jak i Banku Anglii mają teraz dostęp do ewidencji transakcyjnych kredytów i niektórych instrumentów pochodnych realizowanych przez banki komercyjne. Istnieją plany rozszerzenia tego dostępu na więcej instrumentów pochodnych, więcej pożyczek i więcej instytucji. Meksyk zbiera codziennie ewidencję pożyczek z całego sektora finansowego. Pojawia się nowa świadomość, że do zrozumienia całej sieci potrzebne są dane dotyczące poszczególnych transakcji. Jednak ważne rynki, takie jak pożyczki w eurodolarach, pozostają nieco nieprzejrzyste dla władz na poziomie systemowym, co może maskować ryzyko stabilności. Doświadczenie Kuwejtu powinno nas nauczyć, że informacje o wszystkich ważnych rynkach finansowych są niezbędne do utrzymania stabilności finansowej przed i po załamaniu finansowym.

Przypisy

1. Souk al-Manakh oznacza dosłownie „targ na miejscu spoczynku wielbłądów”, wywodzący się od okrzyku Nakh, który kierowca mówi do swojego wielbłąda, gdy ten chce, by odpoczywał. To nie al-Manakh, „pogoda”, od której wywodzimy angielskie słowo „almanach”.
2. Było to oczywiście zjawisko przejściowe, spowodowane gwałtowną ekspansją płynności, opisaną poniżej, wysoką ceną ropy w 1980 r., ucieczką kapitału w wyniku upadku szacha Iranu w 1978 r. oraz wojną Iran – Irak .
3. Recesja dla tych gospodarek, które były tak uzależnione od eksportu ropy i gdzie rząd miał ogromne rezerwy gotówki, przebiegła inaczej niż typowa recesja w bardziej złożonej, rozwiniętej gospodarce. Pomiar zakresu recesji spowodowanej załamaniem finansowym dodatkowo komplikuje fakt, że po kryzysie ceny ropy gwałtownie spadły w 1985 r. Z tego powodu skupiam się na skutkach załamania dla finansów, a nie realne, sektorowe. Zobacz Greenwald i Hildenbrand (1983). Jednak Departament Stanu USA informuje, że „sektor finansowy został mocno wstrząśnięty krachem, podobnie jak cała gospodarka” (Departament Stanu USA, 1994).
4. Zobacz Darwiche (1986), s. 61, na przykład.
5. Przykład z wykresu na rycinie 1 w Azzam (1988), choć jest tu zbadany w nieco inny sposób.
6. Informacje o katastrofie są dość skąpe i anegdotyczne. Niektóre z tych informacji są nieważne, ponieważ nie były prowadzone zapisy transakcji i dziennych cen na Souk al-Manakh. Niektóre anegdoty dotyczące katastrofy są różne. Najczęstszym wyzwalaczem związanym z dyskusjami o kryzysie jest to, że „znana bizneswoman” próbowała spieniężyć postdatowany czek, co doprowadziło do upadku całego systemu”. Jest to po raz pierwszy opisane w Darwiche (1986), s. 88, który cytuje „informacje ustne od biznesmena… Październik. 1984”. Śledziłem raczej dyskusję w Babington (1983).
7. Od Veneroso (1998). Również w Business Recorder (2005), s. 3: „Po prostu nie było ofert przez wiele lat.”
8. Minister finansów szejk Khalifa powiedział: „Chociaż moim zdaniem niektórzy zasługują na karę, nie mogę pozwolić, aby 50 procent społeczności biznesowej i prywatnych inwestorów zbankrutowało, a więc rozpocząć reakcję łańcuchową wpływającą na całą gospodarkę”. (Al-Yahya, 1993).
9. Elimam, Girgis i Kotob (1997) opisują rozwiązanie techniczne.
10. Uzasadnione roszczenia do pozostałych aktywów rozpoczęły się stopniowo od października 1983 r. Chociaż płatność została wypłacona w gotówce dopiero dwa lata później, roszczenie mogło zasadniczo zostać wykorzystane jako zabezpieczenie transakcji dla tych dealerów, dla których dokonano ogłoszonego wypłaty .
11. Rzeczywiście, wcześniejsze doświadczenia historyczne sugerowały, że mogły mieć rację. Na przykład dziewiętnastowieczne banki w Stanach Zjednoczonych zdały sobie sprawę, że czeki międzybankowe mają złożoność, którą można złagodzić, jeśli możliwe będzie skompensowanie zobowiązań brutto między bankami, i stworzyły instytucje, takie jak New York Clearinghouse Association, które zajmowały się kompensowaniem. Jednak ta izba rozliczeniowa miała dziesięciolecia (i kilka paniek), aby ewoluować i uporządkować szczegóły instytucjonalne, aby czeki międzybankowe nie destabilizowały całego systemu. Tallman i Gorton (2018) opisują ewolucję instytucjonalną New York Clearinghouse, w tym innowacje w zakresie stabilności, takie jak certyfikaty kredytowe biura rozliczeniowego, które są dodatkiem do prostego kompensowania zobowiązań międzybankowych

Referencje

• Al-Yahya, Mohammed A. 1993. Kuwejt: upadek i odrodzenie, Rozdział 2. Routledge. https://doi.org/ 10.4324/9780203038451
• Azzamie, Henryku. 1988. Gospodarki Zatoki Perskiej w okresie przejściowym, P. 211. Palgrave McMillan. https://doi.org/ 10.1007/978-1-349-08970-3
• Babington, Karol. 1983. „Sztuka przetrwania na suku kuwejckim”. Euromoney (styczeń), s. 77 – 78.
• Rejestrator biznesowy. 2005. „Crash giełdowy: upadek Souk al-Manakh 1982 – lekcja do nauczenia się”. (19 marca). https://fp.brecorder.com/2005/03/20050319212559/
• Darwiche, Fawda A. 1986. Krach na giełdzie w Zatoce Perskiej: powstanie i upadek suku Al-Mankh. Croom Helm, Ltd.
• Elimam, AA, M. Girgis i S. Kotob. 1997. „Rozwiązanie po katastrofie zadłużenia na giełdzie al-Manakh w Kuwejcie”. interfejsy, 27(1): 89 – 106. https://doi.org/10.1287/inte.27.1.89
• Epstein, EJ 1983. „Kable Kuwejtu”. Atlantycki (maj): 17 – 19.
• Greenwald, J. i B. Hildenbrand. 1983. „Bardzo szczególna recesja”. Czas, 122(23):73, (28 listopada).
• Pomeranz, Felix i Abdul Haqiqi. 1985. „Upadek suku al-Manach: Kronika”. W Zimmerman, VK, Ostatnia rachunkowość i rozwój gospodarczy na Bliskim Wschodzie. Center for International Research in Accounting, University of Illinois, s. 161 – 166. http://www.worldcat.org/oclc/17477170
• Tallman, Ellis i Gary Gorton. 2018. Walka z kryzysami finansowymi, wyciąganie wniosków z przeszłości. Wydawnictwo Uniwersytetu Chicago.
• ONZ, Rada Gospodarcza i Społeczna. 1989. „Przegląd rozwoju i trendów w sektorach monetarnym i finansowym w regionie ESCWA”, s. 12. https://digitallibrary.un.org/record/159734
• Departament Stanu USA. 1994. „Państwa Zatoki Perskiej, Studia Krajowe”. Biblioteka Kongresu, Federalny Wydział Badań, s. 70. https://www.loc.gov/item/93046476/
• Veneroso, Frank. 1998. „Wspomnienia Souk al Manakh”. Veneroso Associates (blog), 1 czerwca. http://www.gold-eagle.com/gold_digest_98/veneroso060198.html

Źródło

https://www.clevelandfed.org/newsroom-and-events/publications/economic-commentary/2019-economic-commentaries/ec-201920-kuwait-souk-al-manakh.aspx