Beleggers: kijken naar inflatie is op zoek naar het verkeerde probleem

Door Avi Gilburt, beherend lid van het financiële adviesbureau van Gilburt & Associates, LLC.

Als we naar de financiële nieuwstelevisie kijken of artikelen lezen die in verschillende andere vormen van nieuwsmedia zijn gepubliceerd, wordt ons voortdurend verteld dat het tromgeroffel van de inflatie steeds luider wordt. Maar wordt de eigenlijke drumbeat zelf luider, of wordt er gewoon hardere geluidsapparatuur gebruikt?

Ik geloof bijvoorbeeld het inflatieargument niet, omdat het niet past in de definitie van inflatie. Bovendien, als ik het bewijs voor dit argument aan anderen presenteer, is het antwoord dat de "oude definities niet langer van toepassing zijn". Ik beschouw dit soort argumentatie op dezelfde manier als "deze keer is het anders."Dus laten we proberen te begrijpen wat inflatie werkelijk is, en of het werkelijk bepaalde prijsstijgingen veroorzaakt in bepaalde markten en niet in andere.

DEFINITIE VAN INFLATIE

Zoals gedefinieerd door Webster's Dictionary:

Inflatie is een aanhoudende stijging van het niveau van de consumentenprijzen of een aanhoudende daling van de koopkracht van geld, veroorzaakt door een toename van de beschikbare valuta en kredieten die groter zijn dan het aandeel van de beschikbare goederen en diensten.

Geschreven in een berekeningsformaat, zouden we het als volgt presenteren:

INFLATIE = GELD/SCHULDVERHOGING …..  Opbrengsten -> ….. GOEDEREN & DIENSTEN PRIJSVERHOGING

In zijn eenvoudigste vorm wordt inflatie VEROORZAAKT door KREDIET/MONEYBASE UITBREIDING. Als je erover nadenkt, als iedereen meer mogelijkheden heeft om goederen te kopen omdat er meer geld/krediet beschikbaar is om dat te doen, dan moeten de kosten van het beperkte aantal beschikbare goederen stijgen op basis van de wet van vraag en aanbod. Het tegenovergestelde is natuurlijk ook waar.

PERVASIEVE MISBEGRIPPEN VAN INFLATIE

Hoe komt een bepaling van "inflatie" tegenwoordig eigenlijk tot stand door veel van onze experts? We horen velen wijzen op de stijgende CPI of de PPI en beweren dan dat we inflatie hebben. We horen velen wijzen op de stijging van de prijs van edele metalen – en dan beweren dat we inflatie hebben. We horen veel meer mensen wijzen op stijgende energie- en voedselprijzen en beweren dat we inflatie hebben.

Toch lijken deze zelfde 'experts' de dalende werkgelegenheidsstatistieken, of de dalende huisvestingsstatistieken, of de werkelijk dalende consumentenschuldstatistieken af ​​te wijzen. Ze zeggen dat die prijsdalingen om "andere" redenen plaatsvinden.

Maar is het feit dat we bepaalde prijzen zien stijgen (ook al dalen andere) een reden om vanaf de top van de financiële pieken te roepen dat "de inflatie op komst is!?" Laten we de definitie van inflatie wat nader analyseren en kijken of deze roep om inflatie echt gerechtvaardigd is.

DE DEFINITIE VAN INFLATIE DICHTER BEKEKEN

Telkens wanneer we definities analyseren, zoals die voor inflatie, moeten we begrijpen dat er twee aspecten aan de vergelijking zitten; de ene is de oorzaak en de andere het gevolg.

INFLATIE OORZAAK: een toename van beschikbare valuta en krediet buiten het aandeel van beschikbare goederen en diensten

INFLATIE-EFFECT: een aanhoudende stijging van het niveau van de consumentenprijzen of een aanhoudende daling van de koopkracht van geld

Blijf jezelf er tijdens deze oefening aan herinneren dat het opblazen van prijzen een EFFECT is van de definitieve oorzaak, en niet de bepalende factor bij het pleiten voor inflatie. Om te bepalen of dit effect werkelijk alomtegenwoordig is in de markt en 'inflatie' kan worden genoemd, moeten we bepalen of de CAUSALE kant van de vergelijking daadwerkelijk bestaat. Uiteindelijk moeten we een toename van de beschikbare valuta of krediet zien die op een relatieve manier alle beschikbare goederen en diensten in de economie overtreft.

We hebben allemaal de term gehoord dat "een opkomend tij alle schepen doet stijgen". Dit is precies hoe inflatie werkt. Nogmaals, als meer mensen meer koopkracht hebben door het bezitten van extra dollarbiljetten of extra krediet, dan zouden de prijzen van ALLE beperkt beschikbare goederen en diensten in de economie als geheel moeten stijgen.

Toch hebben we een aantal activaprijzen die sterk stijgen, terwijl andere prijzen zijn gedaald. Maar hoe kunnen sommige activaprijzen echt dalen als er echte inflatie is, die zogenaamd wordt veroorzaakt door meer "geld" dat beschikbaar is om die activa te kopen? Zou de extra koopkracht, als die echt bestaat, er niet toe moeten leiden dat ALLE activaprijzen stijgen in een echte inflatieperiode?

Het lijkt mij dat de meeste analisten alleen naar de effectkant van de vergelijking kijken en de causale kant van de vergelijking negeren. Maar het simpelweg identificeren van prijsstijgingen in sommige activa is niet hoe we inflatie op de juiste manier definiëren. Heb je ooit een "expert" horen wijzen op een stijgende relatieve monetaire basis als oorzaak van de stijgende prijzen die ze noemen? Zo niet, hoe kan men dan redelijkerwijs een resulterend effect van inflatie claimen?

ULTIEME OORZAAK VAN INFLATIE DOOR GERICHTE KREDIETUITBREIDING

Gebaseerd op de definitie van inflatie, is de belangrijkste vraag die we onszelf moeten stellen of de monetaire basis zo snel toeneemt dat het de markt overtreft om de resulterende vraag naar goederen en diensten bij te houden. De beste plaats om naar dit antwoord te zoeken is de M3-grafiek, die ons antwoorden zou moeten geven op de vraag of onze monetaire basis werkelijk in een alarmerend tempo toeneemt, aangezien het de meest omvattende definitie is van de monetaire basis die we hebben.

De onderstaande grafiek toont de langetermijnvariatie van M3. Een krimp als de huidige is in de afgelopen 40 jaar op geen enkel ander moment gezien.

Noot van de redactie: De Federal Reserve stopte in 3 met het volgen van het M2006-aggregaat Nu en Futures.com combineert de Fed-gegevens tot 2006 en gereconstrueerde gegevens sindsdien.

Als je de grafieken hierboven bekijkt, is het duidelijk dat er het afgelopen jaar een positieve opleving is geweest in de M3. Het andere stukje informatie dat we uit deze grafiek halen, is echter dat M3 sinds 2008 in een vrije val was. In feite hebben we tot nu toe nauwelijks een kwart van die daling teruggevonden. Als je kijkt naar de enorme inspanningen van onze regering gericht op de uitbreiding van de monetaire basis, met name de aanzienlijke infusie van krediet die door onze FED is georkestreerd via kwantitatieve versoepeling, is deze toename relatief zielig.

Naar mijn mening wijst dit niet op zo'n dramatische verhoging van de monetaire basis, door kredietexpansie, die zou passen bij de inflatiedefinitie die we hierboven hebben geschetst. Dit laat ons eerder zien dat de FED een strijd heeft geleverd met een publiek dat zich bezighoudt met aanzienlijke schuldafbouw. Nu de FED is gestopt met het voeren van die strijd, en er nog steeds geen bewijs is dat het publiek de schuldafbouw heeft stopgezet, zou de deflatoire druk moeten hervatten, en we zouden binnenkort een resulterende daling van de M3 moeten zien. Het is duidelijk dat dit niet inflatoir zou zijn.

ALS ER GEEN ECHTE SYSTEMISCHE INFLATIE IS, HOE VERKLAREN WE DAT SOMMIGE PRIJZEN STIJGEN?

Onthoud dat elke markt werkt volgens regels van vraag en aanbod. Daarom, als u om de een of andere reden een aanbodtekort ervaart op een specifieke markt, maar een stagnerende vraag handhaaft, of zelfs een verminderde vraag die geen gelijke tred houdt met de afname van het aanbod, zou dit er duidelijk toe leiden dat bepaalde markten prijsstijgingen ervaren . Dit is GEEN inflatie, maar eerder specifieke zorgen over vraag en aanbod binnen specifieke markten. Dit is een mogelijke oorzaak van de recente stijgingen van de voedselprijzen.

Een andere reden dat specifieke marktprijzen kunnen stijgen zonder systemische inflatie is te wijten aan speculatie en/of emotie. Voorbeelden van markten die deze prijsstijgingen ervaren, zijn grondstoffenmarkten zoals olie en metalen.

Bovendien weten we dat we de afgelopen 3 jaar niet veel hebben kunnen doen aan de werkloosheidscijfers. Als we naar echte ondertewerkstelling kijken, realiseren we ons dat het aantal zelfs is gestegen. Een gevolg van een lagere werkgelegenheid, gekoppeld aan een relatief stagnerend productiviteitscijfer, is dat er minder goederen en diensten op de markt beschikbaar zijn, wat ook zou leiden tot prijsstijgingen in bepaalde markten.

Laat me een voorbeeld geven van prijsstijgingen in een markt die niet wordt veroorzaakt door inflatie. Als u een dienst levert waar om wat voor reden dan ook veel vraag naar is, en die vraag groter is dan het vermogen van de markt om die dienst te verlenen, dan zal de prijs die u voor die dienst rekent stijgen op basis van de wetten van vraag en aanbod, totdat een evenwicht wordt bereikt tussen de prijs en de vraag. Hoewel de prijzen voor deze specifieke marktdienst stijgen, betekent dit niet dat de economie als geheel inflatie ervaart.

Als de prijs van deze dienst echter gaat stijgen ten opzichte van stijgende prijzen voor andere goederen en diensten, wat wordt veroorzaakt door een relatieve stijging van de monetaire basis, dan kunnen we wijzen op inflatie binnen de economie.

WAT MOET EEN INVESTEERDER DOEN?

Uiteindelijk, als we echt geen systeeminflatie ervaren, maar eerder deflatie bestrijden, heeft de geschiedenis aangetoond dat deflatie veel moeilijker te verslaan is. Sterker nog, als de enorme inspanningen van onze regering er niet voor hebben gezorgd dat deflatie de berg op holt, dan is de kans groot dat we deze strijd zullen verliezen.

Wat we hebben geleerd van de deflatoire scenario's van zowel het recente als het 'oude' verleden, is dat bijna alle activaprijzen uiteindelijk worden beïnvloed door deflatoire druk. Dit omvat bedrijfsschuldinstrumenten, bedrijfsaandelen, beleggingsfondsen, onroerend goed, grondstoffen en, ja, zelfs goud en zilver. Voor degenen die niet geloven dat er een reden is dat goud of zilver kan worden beïnvloed door deflatie, keek gewoon terug op hoe geschokt iedereen was in 2007-2008 toen de prijs van goud daalde op hetzelfde moment als de aandelenmarkten.

Als we echter goed kijken naar wat er gebeurde tijdens deflaties in het verleden, merken we dat de eigen valuta van het land dat wordt beïnvloed door deflatoire druk, de waarde van hun valuta zag stijgen, terwijl de prijzen daalden. Natuurlijk, gebaseerd op het omgekeerde van de definitie van inflatie, is dit economisch volkomen logisch.

Net als de beschikbare schuldcontracten, zoals deflatie in onze tijd wordt veroorzaakt, geldt dat ook voor de waarde van de onderliggende activa die door dergelijke schulden zijn gekocht. Maar terwijl we schuldkrimp ervaren, stijgt het relatieve aantal Greenbacks in het systeem, aangezien het werkelijke aantal Greenbacks nooit verandert, waardoor hun verhouding tot het totale M3-nummer aanzienlijk stijgt.

Als een recent voorbeeld, als we kijken naar de YEN tijdens een deel van de Japanse kredietdeflatoire periode, dan zien we dit exacte fenomeen wanneer we de aandelenkoersen vergelijken met de waarde van de YEN.

Noot van de redactie: De eerste grafiek hieronder is voor de verhouding van 1000 Yen/US $. De tweede grafiek hieronder is voor Nikeii 225 Index.

Als een ander recent voorbeeld, als we de Amerikaanse dollarindex vergelijken met de S&P 500 gedurende relatief dezelfde periode, zien we een vergelijkbaar resultaat.

CONCLUSIE

Als we kunnen wijzen op "andere redenen" waarom alleen bepaalde prijzen, en niet alle prijzen, stijgen, en dit niet wordt veroorzaakt door een relatieve stijging van de monetaire basis, dan wijzen we niet op prijsstijgingen als veroorzaakt door inflatie.

Inflatie wordt gedefinieerd als een eindresultaat van specifieke oorzaken. Het is uitsluitend het resultaat van een relatieve toename van de monetaire basis in vergelijking met goederen en diensten die op de markt beschikbaar zijn. Als we dus echt een relatieve toename van de monetaire basis zouden ervaren die een oorzaak zou zijn voor inflatie, dan zouden ALLE goederen en diensten die beschikbaar zijn in het economische systeem als gevolg daarvan stijgen, en niet alleen stijgen binnen bepaalde markten, en afnemen in andere. .

Uiteindelijk moet dit ons tot de conclusie leiden dat we geen systemische inflatie ervaren. Het is eerder duidelijk uit de onderliggende dalende statistieken over consumenten- en woningschulden, die de FED door middel van QE heeft bestreden, dat de echte strijd tegen deflatie was. Nu de FED heeft aangegeven niet te willen doorgaan met welke vorm van QE dan ook, zou dit veel duidelijker moeten worden naarmate meer deflatoire druk vat begint te krijgen op het hele economische systeem.

Op basis van de geschiedenis, investeerders moeten beginnen met het inzamelen van contant geld naarmate de deflatoire tekens prominenter worden, en het op een veilige plaats bewaren.