door Warren Mosler
Met de instrumenten die momenteel tot hun onmiddellijke beschikking staan, waaronder het verstrekken van onbeperkte bankliquiditeit, het verlagen van de interbancaire rente en het opkopen van staatsschulden in de eurozone, heeft de ECB geen enkele kans om enige monetaire inflatie te veroorzaken, hoe hard ze ook haar best zou doen. Er zijn gewoon geen kanalen bekend, direct of indirect, in theorie of praktijk, die dat beleid verbinden met de reële economie. (Merk op dat dit niet wil zeggen dat het verwijderen van bankliquiditeit en nationale overheidskredietsteun niet catastrofaal zou zijn. Het is een beetje zoals motorolie. Je hebt een liter of twee nodig om de motor correct te laten werken, maar de olie in de carter zal de prestaties van de motor niet veranderen.)Lagere tarieven zeker niet doen de truc. Kijk maar naar Japan voor twee decennia, de VS voor drie jaar, en het lagerentebeleid van de ECB van de afgelopen jaren. Er is geen spoor van monetaire inflatie/overtollige totale vraag of inflatoire valutazwakte door lage tarieven. Het deprimerende effect op spaarders lijkt mij in ieder geval erop te wijzen dat lage rentetarieven van de CB zelfs, ironisch genoeg, deflatie kunnen bevorderen via de kanalen voor rente-inkomsten, aangezien de niet-govt-sector noodzakelijkerwijs een netto-ontvanger van rente-inkomsten is wanneer de overheid een nettobetaler is . (Zie Bernanke, Reinhart en Sacks Fed-paper uit 3 over het fiscale effect van rentewijzigingen.)
En als wat kwantitatieve versoepeling wordt genoemd inflatoir zou zijn, zou Japan nu hyperinflateren, met de VS niet ver achterop. Evenmin is er enig teken dat de aankoop van staatsobligaties in euro's door de ECB heeft geleid tot enige vorm van monetaire inflatie, aangezien in die aanhoudende schuldenimplosie niets anders dan deflatoire druk blijft toenemen. De reden dat er geen inflatie is als gevolg van de aankoop van obligaties door de ECB, is omdat het alleen de beleggingen van beleggers verschuift van staatsschuld naar ECB-saldi, wat niets verandert aan de reële economie.
Evenmin heeft liquiditeitsvoorziening door banken iets te maken met monetaire inflatie, valutadepreciatie of bankleningen. Zoals alle monetaire insiders weten, is bankleningen nooit voorbehouden aan de reserves. Beperkingen op het bankwezen komen voort uit regelgeving, inclusief kapitaalvereisten en leennormen, en natuurlijk kredietwaardige entiteiten die willen lenen. Nu de ECB de afgelopen jaren onbeperkte liquiditeit heeft verstrekt, zou u dan niet denken dat als er een of ander monetair probleem zou zijn geweest, het nu al zou zijn gebeurd?
Dus de grote ironie van de dag is dat, hoewel de ECB niets kan doen om monetaire inflatie te veroorzaken, zelfs als ze dat zou willen, de ECB, uit angst voor inflatie, de aankoop van obligaties tegenhoudt die het solvabiliteitsrisico van de nationale overheid zouden elimineren, maar niet de huidige deflatoire monetaire krachten een halt toe te roepen.
Dus waar komt monetaire inflatie vandaan? Fiscaal beleid. De inflatie in Weimar werd veroorzaakt door uitgaven in de orde van grootte van ongeveer 50% van het BBP om de vreemde valuta te kopen die werden geëist voor herstelbetalingen. Het was geen verrassing dat de verkoop van zoveel Duitse marken voor vreemde valuta op de markt de mark deed dalen. Toen dat beleid uiteindelijk eindigde, eindigde ook de inflatie. En de centrale bank kon niets doen met rentetarieven of het kopen en verkopen van effecten of iets anders om de inflatie te stoppen die wordt veroorzaakt door de enorme uitgaventekorten, net zoals vandaag de dag is er niets dat de ECB kan doen om de deflatoire krachten van de bezuinigingsmaatregelen.
Dus hier zijn we, met de ECB die deflatoire bezuinigingen van de lidstaten eist in ruil voor de beperkte aankoop van obligaties die enige schijn van nationale overheidssolvabiliteit in stand heeft gehouden, niet lijkend te beseffen dat ze niet kan opblazen met haar monetaire beleidsinstrumenten, zelfs als het wilde.
Postscript:
De enige manier waarop de ECB zou kunnen opblazen, zou zijn door dollars of andere fx rechtstreeks te kopen, wat ze niet doet, zelfs niet als ze een zwakkere euro wil, omdat ze ideologisch willen dat de euro de reservevaluta wordt en niet zelf fx-reserves opbouwt die de indruk wekken dat de euro wordt ondersteund door fx.
Meer artikelen van Warren Mosler
Gerelateerde artikelen
Analyseartikelen over de eurozone
Opinieartikelen over de eurozone:
Over de auteur
Warren Mosler is mede-oprichter en Distinguished Research Associate van Het centrum voor volledige werkgelegenheid en prijsstabiliteit aan de Universiteit van Missouri in Kansas City. CFEPS heeft economische onderzoeksprojecten en afgestudeerde studenten ondersteund aan het UMKC, de London School of Economics, de New School in NYC, Harvard University en de University of Newcastle, Australië. Hij is Associate Fellow, Universiteit van Newcastle, Australië.
Warren is de oprichter en directeur van AVM, LP, een makelaar/dealer die geavanceerde financiële diensten levert aan grote institutionele rekeningen. Hij is ook oprichter en directeur van Illinois Income Investors (III), dat al 29 jaar gespecialiseerd is in vastrentende beleggingsstrategieën. Hij bevindt zich momenteel op de Amerikaanse Maagdeneilanden, waar hij naartoe gaat Valance Co, Inc., het bedrijf dat de aandelen bezit van III Offshore Advisors en III Advisors, de bedrijven die AVM en III beheren.
Warren heeft een graad in economie van de Universiteit van Connecticut. Hij heeft 38 jaar ervaring in verschillende vastrentende markten, waaronder derivaten. Hij schrijft op zijn blog moslereconomics.com en op grote schaal in de pers en blogosfeer. Warren wordt beschouwd als de grondlegger van de moderne monetaire theorie (MMT). Je kunt een langere lezen bio hier.