Modelleren van Europa op Dubai om een Bastiat-fout op te lossen

by Gast auteur Andrew Butter

Larry Summers heeft een recept geschreven voor de eurozone in een opiniestuk in de Financial Times. Nadat je door de problemen bent die Summers heeft met zijn duistere geschiedenis (Andrei Shleifer, Brooksley Born en de kwestie van een $ 1.8 miljard verloren op Harvard), maakt het artikel eigenlijk een aantal goede punten, en doet dat met een slimme penbeweging. Ik vond vooral het deel leuk over hoe "Amerikaanse beleidsmakers ongeveer 12 uur lang werden toegejuicht voor hun bereidheid om Lehman failliet te laten gaan".

Ik leid uit Summers' essay af dat succes in het omgaan met financiële meltdowns niet zal worden bereikt als het proces verzandt in het schuldspel of onrealistische verwachtingen heeft over hoe debiteuren zichzelf aan hun laarzen zullen trekken. En, bovenal, de conclusie is dat het oplossen van een dergelijke crisis alles te maken heeft met de partijen die legitiem zouden kunnen terughoudend zijn en hun verliezen afschermen, moeten dat vermijden. In plaats daarvan vereist oplossing pragmatisme en het brutaal verwijderen van het gangreen, ook al doet het pijn en kost het.

Summers zou het moeten weten; hij had ervaring uit de eerste hand in Mexico, Indonesië en Rusland en was betrokken bij verschillende aspecten van de Amerikaanse kredietcrisis, zowel ervoor als erna. Sommigen zeggen dat hij een rol heeft gespeeld bij het creëren ervan, hoewel er geen echt bewijs is dat een gebrek aan regulering van derivaten Charlie Foxtrot veroorzaakte. Credit default swaps creëerden geen securitisatiefraude, ze speelden het gewoon uit. Maar hoe dan ook, wie kan de gebogen jachtopziener beter vangen dan de vos?

Als mijn vader nog leefde, zou hij zich dood lachen. Hij zei dat dit tien jaar geleden zou gebeuren, net zoals het gebeurde in de... Verenigde Arabische Emiraten in 1977-1980; en toen gebeurde hetzelfde in Dubai recent.

De situaties gaan allemaal over de combinatie van het Fairy Godmother-syndroom vermengd met Frédéric Bastiat's idee dat "het vermeende verfijnde zich concentreert op 'wat wordt gezien' en verwaarloost 'wat niet wordt gezien'", wat een explosieve mix kan creëren.

De PIIGS leenden geld en de kredietverstrekkers leenden geld met de impliciete garantie dat als er iets mis zou gaan, Big Brother zou ingrijpen en het op magische wijze zou rechtzetten, op de een of andere manier. En zeker dat ze een beetje vals speelden, wat kan het kwaad? Als het mogelijk is om het Verdrag van Maastricht te omzeilen met behulp van swaps gemaakt door God's Workers, waarom niet, uiteindelijk zal Fairy Godmother uiteindelijk betalen? En als je er dan een keer mee wegkomt, wel, waarom niet, nog een klein beetje meer?

Al die tijd concentreerden de verfijnden in Brussel zich op wat 'gezien' werd en verwaarloosden wat 'niet gezien' werd. Afgezien van de verontwaardiging van hardwerkende protestantse Duitse en Franse belastingbetalers die luie katholieken moeten redden (en ja, ik weet dat daar ook katholieken zijn, maar ik heb het hier over belastingbetalers), is er een schuld die de ronde doet.

Ik denk schuld, zoals in 'toezicht'. Wat waren de bureaucraten in Brussel, de regelgevers in de ECB en de accountants die Societie Generale controleerden enz. DENKEN?!!

Ik zeg je wat ze dachten, ze dachten dat Big Brother Fairy Godmother het goed zou maken, en dat er in de tussentijd bonussen en dikke EU-salarissen verdiend moesten worden, door de boot niet te laten schommelen.

De Europese schuldencrisis is Europees en zal in Europa tot een oplossing komen. Er zijn twee keuzes: (a) terugtrekken en de Europese Unie laten instorten; of (b) diep slikken, ermee omgaan, en de Europese Unie vooruit laten gaan. Zonder de voor- en nadelen van de EU te bespreken, laat je nooit door een man voor de gek houden dat het krijgen van een baby pijnloos is en een abortus ook niet.

In 2008 werd de wereld wakker met het nieuws dat de economische grootmacht Dubai niet echt een manier had uitgevonden om ontzilt water in goud om te zetten en op de een of andere manier, op mysterieuze wijze in de schulden zat voor een bedrag van $ 100 miljard, wat voor een economie van $ 60 miljard (voordat ze heeft de cijfers gemanipuleerd), is een hoop schulden om in vijf jaar tijd op te bouwen.

Iedereen dacht dat oom Abu Dhabi te hulp zou komen, hoewel niemand hen voorafgaand aan het evenement had verteld dat ze die baan hadden. Toen deden ze het min of meer, maar niet zonder slag of stoot; en ze speelden hun kaarten erg goed.

Wat niemand had "gezien" toen ze meededen aan de dans om geld te lenen, was dat er een schakel ontbrak in de keten die de $ 100 miljard verbond met (a) de legitieme regering van Dubai en (b) met Abu Dhabi als de “senior partner” in de Verenigde Arabische Emiraten. De ontbrekende schakel: een groot deel van de schuld werd gesecuritiseerd door activa in vrije zones die wettelijk buiten de jurisdictie van het handelsrecht van de VAE vallen.

Over de schuldencrisis in Dubai hoor je tegenwoordig niet veel meer. Dubai werkt nog steeds. Het water komt door de leidingen, de elektriciteit is niet uitgeschakeld en de gemeente Dubai doet nog steeds uitstekend werk door de straten schoon te maken en het afval op te halen, alsof er niets is gebeurd. Hoewel "ongezien", is er nog steeds activiteit, aangezien de schuldeisers terugkomen, en terug, en weer terug, om met oom Abu Dhabi te onderhandelen over hoeveel van een knipbeurt (meer als een scheerbeurt) ze kunnen nemen zonder te piepen.

Als de Europese Unie wil overleven, zullen de Fairy Godmothers standvastig moeten blijven en verklaren dat ze de rotzooi gaan opruimen. En dan zullen ze keihard moeten gaan spelen, niet zozeer met de debiteuren maar met de crediteuren.

"Bezuiniging" heeft een mooie klank, zoals het uitsnijden van een pond vlees of het breken van benen als een mechanisme om financiële discipline op te leggen. Maar zo werken volwassen financiële systemen niet, ze werken volgens het principe dat voor de oprichting van AAA-schuld, ongeacht wat je moet doen om het in stukken te snijden en in blokjes te snijden om het te creëren, de LTV (lening naar waarde) moet lager zijn dan 70% en de DSCR (debt service coverage ratio) moet groter zijn dan 1.2 – periode. Dus wanneer de woekeraars die niet om zulke details geven, het politiebureau binnendringen en hun "wettelijke recht" eisen om benen te breken, anders komen ze tekort, dan is het beste wat je kunt doen een paar van hun benen te breken.

Begin door goed te kijken hoeveel van de schuld die door de PIIGS was opgestapeld legitiem was.

De bankiers die uitleenden en die de swaps en de andere misleidende instrumenten creëerden, moesten weten dat ze de wet omzeilden, zoals vastgelegd in het Verdrag van Maastricht. Het is één ding voor de overheid om legitieme obligatiehouders te beschermen; het is iets heel anders voor hen om leenhaaien te helpen bij het incasseren van hun uitstaande bedragen.

De rest van Europa draagt een verantwoordelijkheid voor wat er is gebeurd; ze moeten de PIIGS helpen zichzelf uit hun hol te graven, en bezuinigingen zijn niet de manier om dat te doen.

De bevolking in Griekenland, Italië en Ierland straffen voor het feit dat hun gekozen regering smeergeld van de rijken nam om hen in staat te stellen belasting te ontduiken:

Niet eerlijk (de mensen die de rekening moeten betalen (de jongere generatie) hebben daar niet op gestemd of een stukje van de taart gekregen; en
Het is niet slim - de enige legitieme voorwaarde om in een crisis te eisen, is dat er een echte verandering in het bestuur is.

En wat de schuldeisers betreft, als de leningen legaal waren en de kredietnemers het Verdrag van Maastricht niet omzeilden door die leningen aan te gaan, eer ze dan. Om hier even op te noemen, er is in sommige gevallen niets mis met onderhandelen - als je een miljard schuldig bent, heb je een probleem, als je $ 300 miljard schuldig bent, hebben de schuldeisers een probleem. En als er vragen zijn, leer de kredietverstrekkers dan beleefd dat, in een beschaafde samenleving, het delen van leningen niet legaal is.

Zoals Bob Dylan zei: "om buiten de wet te leven, moet je eerlijk zijn".

Gerelateerde artikelen

Wolfgang Kladen: wensdenken over de euro door Dirk Ehnts

Euro: de ziekte tot de dood door Dirk Ehnts

Koopman van Venetië Redux door Andrew Butter

Schuldencrisis VS en EU vergeleken door Andrew Butter

Wordt Griekenland gekoloniseerd? door Dirk Ehnts

Griekenland: geen deal zonder nationaal referendum door Michael Hudson

EU: politiek gefinancialiseerd, economie geprivatiseerd door Michael Hudson

Zou Ierland IJsland kunnen volgen? door L. Randall Wray

Bankkapitaal is een illusie door Raihan Zamil

US Empire - State of the Nation-rapport door Elliott Morss