Aanval in Tunesië toont aan dat oorlog met Islamitische Staat groter is dan we denken

by Paul Rogers, The Conversation

Terwijl het aantal Britten dat is omgekomen bij het bloedbad in Sousse blijft stijgen, heeft David Cameron dat opnieuw gedaan uitgesloten zette Britse troepen op de grond in Irak en Syrië – maar gaf toe dat Islamitische Staat (IS) een complot smeedt “verschrikkelijke aanvallen” op westerse bodem.

Dit is een teken dat de aanval in Tunesië de omvang van de oorlog tegen IS duidelijker heeft gemaakt dan ooit. Tot nu toe heeft de regering het kunnen bagatelliseren - een officiële strategie die doet denken aan de nasleep van 7 juli 2005.

In de dagen nadat 52 mensen waren omgekomen bij de aanslagen van 7/7, drong de regering van Blair erop aan dat de oorlog in Irak niets te maken had met het afschuwelijke bloedbad. Dat argument moest zijn terug gerold acht weken later, toen al-Jazeera een “martelaar video” opgenomen door een van de bommenwerpers, Mohammad Sidique Khan, die een expliciet verband legde tussen de aanval en het buitenlands beleid van het VK.

Khan zei:

“We zijn in oorlog en ik ben een soldaat. Nu proef jij ook de realiteit van deze situatie.”

Hij ging door:

“Jullie democratisch gekozen regeringen bestendigen voortdurend wreedheden tegen mijn volk en jullie steun aan hen maakt jullie direct verantwoordelijk, net zoals ik direct verantwoordelijk ben voor het beschermen en wreken van mijn moslimbroeders en -zusters.”

Achteraf bezien is het begrijpelijk dat de regering beweerde dat dit gewoon slechte mannen waren die verschrikkelijke acties ondernamen die totaal niets met de oorlog te maken hadden, aangezien de oorlog in Irak Blairs nalatenschap permanent heeft besmet.

Nu zijn we weer tien jaar later. Deze keer is de verbinding complexer, maar de link met Groot-Brittannië is duidelijk genoeg. Maar het buitengewone is dat de grote meerderheid van de mensen in het VK zich er nauwelijks van bewust is dat dit een grote oorlog is – en dat Groot-Brittannië er in het middelpunt van staat.

Op de mars

Het was enkele dagen voor de aanslagen in Tunesië en Koeweit dat IS-leiders de oorlog naar hun externe vijanden wilden brengen, of het nu sjiitische gemeenschappen in de regio waren of elementen van de verder weg gelegen 'verre vijand' zoals het VK. als de New York Times zet het:

"Terwijl functionarissen in de drie landen de aanvallen onderzochten, merkten velen op dat de leiders van IS herhaaldelijk hebben opgeroepen tot sympathisanten om thuis te doden en chaos te zaaien."

Diezelfde week zei de woordvoerder van IS, Abu Mohammed al-Adnani, begroette de volgers van de groep voor Ramadan, en vertelde hen dat daden tijdens de islamitische heilige maand grotere beloningen in de hemel verdienden.

Adnani zei in een audiobericht:

“Moslims, ga aan boord en haast u naar de jihad. Oh mujahedeen overal, haast je en ga om te maken Ramadan een maand van rampen voor de ongelovigen.”

Het is nu vrijwel zeker dat de Sousse-aanval door de jonge technische student, Seifeddiene Rezgui, geen "lone wolf" -operatie was, maar werd ondersteund door een grotere groep en specifiek gericht was op een hotel waar de meeste van de doden Brits zouden zijn. Mogelijk is het zelfs vanuit IS aangestuurd. De Britse regering heeft toegezegd een enorme kracht van 600 politie aan het onderzoek.

De plaats van de misdaad in Sousse. EPA/Mohamed Messara

Hoewel het één van de bedoelingen was om de Tunesische toeristenindustrie serieus te vernietigen, wat zou leiden tot hogere werkloosheid en meer woede en wrok, en een betere omgeving zou scheppen voor het rekruteren van jonge mensen voor de zaak van IS, maakte het waarschijnlijk deel uit van een veel bredere bedoeling om het conflict thuis te brengen in de coalitie van landen die nu in de luchtoorlog verwikkeld zijn.

Dit zorgt voor ongemakkelijke verbindingen, vooral omdat de meeste mensen in Groot-Brittannië gewoon niet erkennen dat het land deel uitmaakt van een grote coalitie die al bijna een jaar een groot luchtoffensief voert tegen IS-troepen in Irak en Syrië.

Ware schaal

Het Pentagon verraste onlangs het Amerikaanse publiek door te melden dat er ongeveer 15,600 luchtvluchten waren geweest sinds de campagne in augustus 2014 begon, en dat lucht- en drone-aanvallen IS-aanhangers doden met een snelheid van 1,000 per maand. De VS is de hoofdrolspeler, maar het VK staat op de tweede plaats wat betreft het aantal luchtaanvallen en gewapende drone-aanvallen.

De belangrijkste bijdragen van Groot-Brittannië zijn: Tornado grondaanvalsvliegtuigen en Reaper-drones bewapend met Hellfire-raketten. Het ministerie van Defensie is bijzonder voorzichtig met het vrijgeven van details over Britse betrokkenheid, vooral van de twee squadrons Reaper-drones, maar het is bekend dat er de afgelopen maanden meer aanslagen zijn gepleegd door de bewapende drones, die worden “gevlogen” van RAF Waddington ten zuiden van Lincoln, dan bij de Tornado's.

Het ministerie geeft nog vagere details over slachtoffers; bij die paar keer dat informatie over aanslagen wordt vrijgegeven, wordt er bijna niets gezegd over de doden en gewonden. Deze aanhoudende verduistering betekent dat er verrassend weinig discussie is geweest over de ware omvang van de oorlog en het aandeel van Groot-Brittannië daarin.

Een van de grimmige ironieën van de Sousse-aanval is dat het verschrikkelijke verlies aan mensenlevens meer mensen in het VK zou kunnen waarschuwen voor de ware omvang van de oorlog. Evenzo zal IS ongetwijfeld verdere aanvallen op de landen die met hem in oorlog zijn, aanmoedigen; strijdkrachten voor terrorismebestrijding in landen zo ver als de VS, Australië, Canada, Frankrijk en Groot-Brittannië zullen hun werk dan ook intensiveren.

Het is heel goed mogelijk dat het bloedbad in Sousse een geïsoleerde aanval op Britse staatsburgers zal blijken te zijn, maar het is zeer onwaarschijnlijk. De realiteit is dat de oorlog met IS in Irak en Syrië zich begint uit te strekken tot buiten die landen en de regio – zelfs buiten de gevestigde slagvelden van Afghanistan en Libië. Wat er met de vakantiegangers in Sousse is gebeurd, is misschien nog maar het begin van een nieuwe fase.

Paul Rogers is hoogleraar Vredesstudies aan University of Bradford.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation. Lees de originele artikel.